012. "Druga szansa" Katarzyna Berenika Miszczuk

Lubicie horrory? Powiem szczerze, że ja za nimi nie przepadam. Czasami zdarza mi się tylko przeczytać jakąś creepastę albo obejrzeć parę odcinków American Horror Story. Jednak to wystarczyło, abym zorientowała się, że akcja wszelkich strasznych opowieści najczęściej ma miejsce albo w zakładzie dla osób chorych psychicznie, albo w starych domach, wyprzedawanych za połowę ceny, z powodu tajemniczych mordów dokonanych na poprzednich właścicielach. Tym razem mamy do czynienia z wariantem numer jeden - przeurocze wariatkowo o wdzięcznej nazwie "Druga szansa", w którym budzi się nasza główna bohaterka, nic nie pamiętając oraz cierpiąc na manię prześladowczą z krukami w roli głównej. Przepis na horror w pełnej krasie. Wystarczy odgrzać, doprawić i voilà!

Druga szansa była moim pierwszym spotkaniem z twórczością pani Katarzyny Bereniki Miszczuk. Słyszałam tyle pochlebnych opinii pod jej adresem, że siłą rzeczy nastawiłam się na coś wspaniałego. A po lekturze opisu spodziewałam się jakiegoś naprawdę dobrego horroru, po którym na widok kruka będę uciekać, gdzie pieprz rośnie. Ale przede wszystkim liczyłam, że będę się naprawdę b a ć. Niestety na tym i na każdym innym polu książka mnie zawiodła.

- Dobrze się czujesz?- Boże! - ryknęłam i podskoczyłam do góry.- Wystarczy Adam. - Stojący przede mną chłopak wzruszył ramionami.

Julia nic nie pamięta. Nic a nic. Nawet jak się nazywa i jak wygląda. Nie pamięta ani siebie, ani rodziny, przyjaciół, czy znajomych. Po prostu nagle budzi się w tajemniczym ośrodku, zwanym Drugą szansą, gdzie ma sobie przypomnieć kim była przed pożarem, w którym zginęła cała jej rodzina. Dziewczyna cierpi bowiem na amnezję. Jednak, skoro lekarka, Zofia Morulska, chce jej pomóc, to dlaczego wszystko co mówi wydaje się być kłamstwem? Dlaczego twierdzi, że Julia mieszkała na Ursynowie, skoro dziewczynie ciągle po głowie chodzi dom na Bielanach?

Na domiar złego inna pacjenta wieszczy naszej bohaterce pewną śmierć, a ona sama zaczyna słyszeć dziwne głosy. Co zrobi, nie mogąc zaufać nawet sobie samej? Czy wraz z Adamem uda jej się wydostać z ośrodka i poznać prawdę? Dlaczego kruki zdają się ją prześladować?...

Moje ręce... Były takie obce. Nie moje. Ciepłe łzy płynęły po policzkach. Cisza dookoła.- Boję się... - szepnęłam.Matowy, martwy głos, nienależący do mnie.

Nie wiem nawet od czego zacząć. Druga szansa tak bardzo mnie zawiodła, że nawet nie mam pojęcia co wyrzucić z siebie najpierw. Ale może lepiej zacznijmy od jedynej dobrej rzeczy, którą mam o niej do powiedzenia. A chodzi mi o grafikę. Panowie Piotr Cieśliński oraz Jan Zając mogą być z siebie naprawdę dumni. Okładka i ilustracje są po prostu niesamowite. Idealnie uzupełniają treść powieści i zdecydowanie bardziej umiejętnie budują nastrój niż autorka.

A teraz czas przejść do moich mniej przyjemnych spostrzeżeń odnośnie książki pani Miszczuk.

Na początek, muszę wyznać, że styl autorki, niestety, w ogóle nie przypadł mi do gustu. Z całym szacunkiem, ale ciągle odnosiłam wrażenie, że czytam opowiadanie jakiejś nastolatki. Przypominało mi to wypracowanie na język polski. Tekst, który powinien być przesycony poczuciem strachu i niepewności, był po prostu nijaki. Mimo bardzo dogłębnych opisów uczuć głównej bohaterki, nie czułam nic poza rozdrażnieniem. 

Paranoja, którą autorka próbowała się z nami podzielić, nie była wcale straszna, a co najwyżej męcząca. "O Jezu!, kruki mnie obserwują! O Boże, chcą mnie zabić!". Po połowie książki miałam już dosyć głównej bohaterki i jej litanii do wszystkich świętych!

A właśnie jak już jesteśmy przy Julci - takiego tworu bezszkieletowego nie spotkałam w żadnej książce od dawna! Jak wiatr zawieje z dobrej strony to nagle robi się odważna i pewna swego, jak ze złej to ze strachu chowa się pod łóżko.

Ogólnie bohaterowie w tej książce są nieciekawe wykreowane. Chyba tylko Adam miał jakiś bardziej złożony charakter i jakikolwiek kręgosłup, a dzięki jego tekstom ta książka minimalnie podskoczyła w moich oczach. Pozostałe postacie zachowywały się jak kukiełki, które autorka rozstawiała na swojej "scenie" jak tylko chciała. 

Jeżeli natomiast chodzi o zakończenie, to przewidziałam je już w połowie książki.

I muszę się trochę porozwodzić nad samym finałem tej powieści. Po pierwsze: chyba, autorkę trochę poniosła wyobraźnia. Albo ja po prostu nie nadążałam za jej koncepcją. Po drugie: był fatalnie opisany. Bez większego ładu i składu, tylko "Byłam przerażona. Gdzie jest Adam?".

I jeszcze coś co przewijało się przez całą książkę - nasza główna bohaterka najwyraźniej nauczyła się teleportować. Raz była w jednym miejscu, a zaraz potem w innym. 

Chyba jedynym plusikiem samej treści Drugiej szansy jest to, że powieść czyta się naprawdę szybko oraz, że ciągle coś się dzieje. I dobrze, bo inaczej pewnie bym  porzuciła tę książkę w połowie.

-Adam? - wydusiłam z siebie.Chłopak prychnął, wpatrując mi się głęboko w oczy.-Widzę, że ktoś coś dzisiaj łyknął- szepnął - No chyba że ten błędny wzrok to na mój widok.

Reasumując Drugą szansę nazwałabym co najwyżej średniaczkiem. Zamiast wystraszyć, prawie mnie zamęczyła na śmierć. Mimo, że akcja ciągle posuwała się do przodu, ja miałam wrażenie, że drepczemy w miejscu. Moim jedynym marzeniem było dobrnięcie do końca tej powieści.

Książki nie polecam.. Chyba, że ktoś  u w i e l b i a  powieści z ośrodkami dla psychicznie chorych w tle. Wtedy niech próbuje, może mu przypadnie do gustu.

Druga szansa skutecznie odstraszyła mnie od twórczości pani Katarzyny Bereniki Miszczuk. Może, kiedyś dam jej jeszcze szansę, ale na razie nie mam na to najmniejszej ochoty.

|| OCENA: 3 / 10 | DATA WYDANIA: 6 LISTOPADA 2013 | LICZBA STRON: 352 | WYDAWNICTWO UROBOROS ||

KSIĄŻKA PRZECZYTANA W RAMACH:

WYZWANIA CZYTAM FANTASTYKĘ ZORGANIZOWANEGO PRZEZ MAGICZNY ŚWIAT KSIĄŻEK

WYZWANIA CZYTAM YOUNG ADULT ORGANIZOWANEGO PRZEZ ANIĘ D. Z BLOGA PIŻAMA W KOTY

WYZWANIA CZYTAM POLSKICH AUTORÓW ORGANIZOWANEGO PRZEZ BOOKWORM Z BLOGA APTEKA LITERACKA