Najgorsze książki 2016

Salut książkoholicy!

Nie ma nic gorszego niż zła książka. Nie dość, że czasem zabiera nam czas, który można by poświęcić na ciekawszą lekturę, to jeszcze marnuje nasze biedne oczka, które muszę patrzeć na bzdury napisane przez autora bądź autorkę. A niestety w 2016 roku natrafiłam na kilka książek, które łagodnie mówiąc wybitnie nie przypadły mi do gustu. Z drugiej jednak strony muszę przyznać, że w minionym roku było takich naprawdę wielkich czytelniczych masakr mało, bo zaledwie trzy. Niemniej postanowiłam wymienić też kilka pozycji, które były dla mnie zwyczajnym rozczarowaniem, chociaż nie były też nie wiadomo jak złe. W sumie powstała lista 7 najgorszych książek roku 2016. Powieści są ułożone od najlepszej do najgorszej. Zapraszam!

MIEJSCE 7.

„HISTORIA PSZCZÓŁ”  MAJA LUNDE

Mój prywatny zawód miesiąca grudnia. Wiem, że praktycznie wszyscy się nad tą książką rozpływają wręcz, ale dla mnie była to najnudniejsza książka od czasów moich traumatycznych przygód z „Antygoną”. Może to ja się po prostu nakręciłam na coś bardzo wybitnego, przez co po prostu rozminęłam się z opowiadaną historią. Bo mamy tutaj, niestety, do czynienia z dosyć średniawą moim zdaniem obyczajówką z pszczółkami w tle, która na dodatek powiela wszelkie możliwe klisze i stereotypy. Szkoda, bo problem z wymieraniem pszczół jest naprawdę poważny i przydałoby się coś, co naprawdę zwiększyłoby ludzką świadomość odnośnie niego.  Niestety, ta książka tego zadania nie spełnia.

MIEJSCE 6.

„HARRY POTTER I PRZEKLĘTE DZIECKO”  J. K. ROWLING, JACK THORNE, JOHN TIFFANY

W mojej recenzji wzięłam troszkę tę książkę w obronę, bo według mnie naprawdę nie jest ona tak zła, jak większość osób mówi. No ale, nie oszukujmy się. To niej jest godna kontynuacja Harry'ego Pottera. Przede wszystkim ten scenariusz jest bardzo nierówny pod względem jakości. Są sceny, które w jakiś sposób działają i pozwalają poczuć atmosferę świata wykreowanego przez Rowling, ale zdarzają się też nierzadko dialogi i sytuacje, które łagodnie mówiąc wprowadzają czytelnika w zażenowanie. Podkreślę jednak, to co pisałam w swojej opinii - wydaje mi się, że na scenie ten dramat może się jakoś bronić. A tak... No cóż, lepiej omijać to szerokim łukiem.

[recenzja]

MIEJSCE 5.

„PRAWO MOJŻESZA”  AMY HARMON

Kolejna powieść, na punkcie której wszyscy dostali bzika, a ja się niestety od niej odbiłam. Wybaczcie, ale ja naprawdę nie wiem, co wszyscy widzą w tej książce. „Prawo Mojżesza” naprawdę mnie zawiodło. Po wszechobecnych zachwytach, spodziewałam się naprawdę świetnej powieści, którą będę czytała z zapartym tchem i łzami w oczach. Napis na okładce obiecywał, że będę potrzebowała góry chusteczek, a autorka zostawi mnie w psychicznej rozsypce. A powieść Amy Harmon przypomniała mi tylko, za co nienawidzę większości romansów.

[recenzja]

MIEJSCE 4.

„PORWANA PIEŚNIARKA”  DANIELLE L. JENSEN

Nawet nie chce mi się tego uzasadniać. To po prostu była słaba powieść, do której podeszłam z bardzo wysoko ustawioną poprzeczką. Postacie, poza kilkoma wyjątkami, były straszliwie irytujące. Szczególnie główna bohaterka (imienia nawet już nie pamiętam), która ewidentnie stosowała filozofię życiową nazywaną przeze mnie „klapki na oczy i, hajda!, do przodu”. Całość jej przemyśleń oraz fabuły można by było podzielić na trzy części: pierwszą pod tytułem "Muszą stąd uciekać!", drugą małą, przejściową "Co ja mam teraz robić?", i trzecią "Chcę tu zostać! Koniec, kropka, amen!". Z kolei jej miłość, wspaniały książę Maxon (eh, te skojarzenia z „Rywalkami”...) Tristan też strasznie działał mi na nerwy, ale nawet momentami czułam do niego pewien szacunek. Niestety, wszystko spierniczył na koniec. Nie zamierzam się na ten temat rozpisywać, bo spoilery, ale naprawdę cholernie mnie wkurzył.
W zasadzie dla mnie jedynym zasadniczym plusem tej książki jest okładka. No i może jeszcze postacie Markusa i Szpicla.

[recenzja]

MIEJSCE 3.

„MARSJANIN”  ANDY WEIR

Wkraczamy na podium  wraz z jedną z najbardziej zachwalanych książek roku. I naprawdę nie wiem, czy to ja jestem dziwna, czy to wszyscy wokół są jacyś inni, ale dla mnie „Marsjanin” to zdecydowanie jedna z najsłabszych powieści zeszłego roku. A właściwie, co się będę ograniczać. Jedna z najsłabszych powieści, jakie w ogóle kiedykolwiek czytałam. Nawet ten cudowny Mark Watney według mnie nie ratuje tej porażki. Większość „Marsjanina” to pseudonaukowy bełkot (którego wiarygodność jest według mnie dość wątpliwa) i "stosowanie go w praktyce". Rozdział w którym nie pojawią się słowa i wyrażenia takie jak oksygenerator, regulator atmosfery czy wymrażanie frakcyjne, to rozdział stracony. Poza tym książka oferuje pasjonujące tajniki wykręcania, przykręcania oraz wkręcania wszelkiej maści śrubek, śrubeczek i śrubuniek. Plus mnóstwa bardziej lub mniej śmiesznego humoru.
Najbardziej jednak rozwalają mnie głosy o tym, że „Marsjanin” to książka o samotności i woli przetrwania. Nie moi drodzy. Marsjanin to książka o sianiu ziemniaków oraz przekręcaniu i wkręcaniu śrubek, rzecz jasna pięciokątnych. I w zasadzie nic więcej nie oferuje.
A i zapomniałabym - osoba, która tłumaczyła tę powieść powinna się schować ze wstydu w szafie.

[recenzja]

MIEJSCE 2.

„DRUGA SZANSA”  KATARZYNA BERENIKA MISZCZUK

Tutaj nie mam żadnych wątpliwości. Jedyna prawdziwa zaleta tej książki to grafika (która tak swoją drogą jest naprawdę boska i buduje klimat zdecydowanie lepiej niż autorka). I w zasadzie tutaj plusy „Drugiej szansy” się kończą.
Bohaterka jest bezszkieletowa i nijaka, a jej charakter nagina się w zależności od tego, w którą stronę wiatr zawieje. W zasadzie wszystkie postacie zachowywały się jak kukiełki, które autorka rozstawiała na swojej "scenie" według własnego widzi-mi-się. Zakończenie jest ultraprzewidywalne i kiepsko rozpisane. A najgorsze jest to, że cała powieść nie budziła we mnie żadnych emocji. Nawet mnie nie irytowała, może co najwyżej byłam troszkę rozczarowana. Chociaż i tak ta powieść okazała się lepsza niż ta znajdująca się na miejscu pierwszym.

[recenzja]

MIEJSCE 1.

„SZEPTUCHA”  KATARZYNA BERENIKA MISZCZUK

O, matko i córko, jak ja tej książki nienawidzę. Naprawdę, mam ochotę podrzeć mój egzemplarz na kawałki i spalić. Nie wiem, czego ja się spodziewałam po opisie, ale na pewno nie czegoś tak złego. Bo trzeba oddać tej powieści jedno - pomysł intryguje. Poświęćmy chwilę, by zastanowić się jak mogłaby wyglądać Polska gdyby nie przyjęła chrześcijaństwa (abstrahując od faktu jak bardzo mało realistyczne to jest)... I co? Mogłoby być ciekawie, nie? A tu figa z makiem, autorka pisze słowiańską wersję „Zmierzchu” z najprawdopodobniej najgłupszą bohaterką literacką na całym świecie. Po co stworzyć oryginalny świat i alternatywną wersję rzeczywistości, skoro można napisać kiepski paranormal romance, który będzie tak przewidywalny, że w zasadzie wystarczy przeczytać jedną trzecią książki by domyśleć się reszty!
I żeby nie było, w tym wszystkim sama racjonalność takiej wersji rzeczywistości przeszkadza mi najmniej. Za to fakt, że autorka stworzyła coś tak absurdalnego i nawet tej koncepcji nie rozwinęła, bo w końcu romansidło jest ważniejsze, wkurza mnie do granic możliwości!
Z tego co wiem niedawno wyszedł tom drugi. I wiecie, nawet się zastanawiałam, czy nie sięgnąć po niego. Tak z czystej ciekawości, ale w końcu stwierdziłam, że troszkę szkoda mi czasu, pieniędzy i nerwów by w ogóle jeszcze kiedykolwiek sięgać po cokolwiek autorstwa pani Miszczuk.

[recenzja]

~*~

To chyba na tyle jeżeli chodzi o takie naprawdę złe książki, które przeczytałam w ubiegłym roku. A jakie książki rozczarowały Was? A może czytaliście wymienione przeze mnie powieści? Dajcie znać, czy się ze mną zgadzacie, czy może macie inne zdanie na temat tych pozycji 😉