Może na dzień dobry wyjaśnijmy, gdzie tkwi mój problem z „Historią pszczół”. Przede wszystkim nastawiłam się na coś o wiele więcej od tego, co dostałam. A mianowicie myślałam, że powieść ta otworzy mi oczy, pozwoli spojrzeć na świat w inny sposób... Jednym słowem, że będzie to takie literackie „coś więcej”. A dostałam czytadło z kategorii 'czasoumilacz z morałem'. Jeszcze do tego momentami wyjątkowo durnowaty i próbujący być bardziej inteligentny na siłę. Plus niesamowicie nudny, przewidywalny i momentami po prostu o niczym.

Mamy więc trzy historie osadzone w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. W żadną z tych opowieści w żaden sposób nie potrafiłam się zaangażować. Pierwszą rzeczą, która zdecydowanie są postacie. Zwłaszcza mam tutaj na myśli te główne, czyli Williama, George'a i Tao. I wszystkie te postacie są o kant dupy roztrzaskać. Ich zachowanie jest w zależności albo nielogiczne albo tak stereotypowe, że bardziej już się nie da, albo nieadekwatne do sytuacji. Niemniej jeśli jeszcze z Tao, biedną matką, która chce odnaleźć syna, jestem jeszcze w jakiś sposób się zidentyfikować, tak z panami za cholerę nie. William miał jakiś taki dziwny kompleks niższości i sprawiał wrażenie jakby jego życiowym celem było zaimponowanie synowi. Wiecie, tak jak kiedyś najważniejszą rzeczą w ogóle w życiu kobiety było urodzenie mężowi następcy, tak ambicją życiową tego pana było zaimponowanie rozpieszczonemu przez mamuśkę synalkowi (który swoją drogą okazuje się być wyjątkowym gnojkiem). No okej. Sam pomysł na trochę niestabilnego psychicznie, niespełnionego geniusza (lub raczej człowieka przekonanego o własnym geniuszu) mógł być ciekawy. Niestety cała fabuła według mnie była przeraźliwie nudna. A do tego za Chiny nie mogłam Williama polubić. Zwłaszcza, że w swoich działaniach ten pan pokazuje przede wszystkim to, że jest niedojrzały i momentami po prostu żałosny. Do tego w pewnych momentach włącza mu się tryb "jestem panem tego domu, róbcie co ja chcę". A jego retrospekcje... no cóż, dość powiedzieć, że do tej pory mam przed oczami wyobraźni scenę, w której mały William podnieca się w lesie patrząc na to jak chrząszcz (albo żuk... nie jestem pewna) zjada larwy mrówek. Nie, dziękuję.
Natomiast George to taki najbardziej stereotypowy ojciec rodziny, jakiego można sobie wyobrazić. Na pewno już gdzieś w jakimś filmie mieliście do czynienia z facetem, który mentalnie nadal żyje w starożytnym Rzymie i myśli, że może decydować o swoim dziecku i żonie jak zechce. Bingo, o to właśnie George.
Mimo że praktycznie ciągle jesteśmy zasypywani opisami uczuć i rozmyśleniami głównych bohaterów, niestety osobiście nie widzę w nich nic więcej poza kukiełkami, które robią to, co chce autorka. Nie doszukałam się w nich żadnej głębi i w żaden sposób nie byłam się w stanie z nimi zżyć.

Jedynym w miarę ciekawym wątkiem w całej książce była historia Tao. Szkoda tylko, ze jej sedno stanowi pewna tajemnica co do losów jej synka, a raczej tego, co mu się wydarzyło. Niestety, każda osoba myśląca od razu się domyśli co do tego, co się Wei-wenowi stało. I wiecie, to jest trochę smutne, jak sama Tao domyśla się tego dopiero dobre 300 stron później...

Styl autorki w niczym mnie nie urzekł. Był prosty, może na początku nieco toporny, ale po przyzwyczajeniu się czytało się powieść nawet w miarę przyjemnie. W zasadzie nawet widzę, co mogło się wszystkim w tej powieści podobać. Widzę w tym pod pewnym kątem ciekawą powieść o relacjach między synem a ojcem (baaardzo schematyczną) i intrygującą wizję przyszłości bez pszczół (śmiem twierdzić, że raczej mało realną, ale co tam). Niestety, ja i ta książka po prostu się rozminęłyśmy. Nie zaiskrzyło między nami. Może to ja miałam zbyt duże oczekiwania, może zwyczajnie nie była w moim guście, ale niestety coś między nami nie pykło...

 - Wybacz. Już nic nie mówię. 

 - Ale ja słyszę, co ci się tłucze po głowie. ”