Żeby jednak być w porządku do Was może opowiem Wam trochę, czemu kontynuacja wypada dużo gorzej niż tom pierwszy. Przede wszystkim praktycznie większość tej książki jest o niczym. Niby cały czas się coś dzieje, ale faktycznie akcja zmierza leniwie donikąd. Mamy kilka bardziej rozbudowanych wątków, ale one albo wyskakują nagle, znikąd, niczym pajac z pudełka, albo urywają się po ich punkcie kulminacyjnym. W zasadzie, gdybym miała Wam streścić o czym dokładnie jest ta książka to nie dałabym rady. Mamy co prawda bardzo rozbudowany wątek konfliktu między Mazzarinim a Frondą, ale w zasadzie jest tłem i pretekstem do tego, by pokazać jak to nasi przyjaciele się nie mogą na powrót zejść...I może miałoby to jakąś rację bytu, gdyby nie fakt, że całość tejże powieści liczy sobie bagatela 700 stron, a akcja zachowuje się jak pijany zając - biega w kółko, zwalnia i przyśpiesza w dziwnych momentach i nie zmierza do żadnego konkretnego celu.

Do tego powieści W dwadzieścia lat później zdecydowanie zabrakło jakiegoś dynamizmu, zawadiackich numerów i szalonych akcji. Bohaterowie to już nie są ci młodzi ludzie znani nam z Trzech muszkieterów. Przez to powieść jest bardzo ociężała, wręcz ocieka niepotrzebnym patosem, a od dziwacznych intryg politycznych i absurdalnych zbiegów okoliczności aż głowa pęka i włos się na głowie jeży. Do dopełnienie atmosfery powagi i górnolotności brakowało mi tylko, by ktoś rzucił się na glebę przed drzwiami z gołą klatą.

Na chwilę wracając do samych postaci - o ile w Trzech muszkieterach one naprawdę dawały radę i budziły sympatię, tak teraz wręcz odrzucają. Są tak strasznie jednowymiarowe, przerysowane i płaskie, że aż mi się w to wierzyć nie chce. A Mazzarini jest tak antycharyzmatycznym bohaterem, że ciężko jest w niego w ogóle uwierzyć. Po kreacji kardynała Richelieu naprawdę liczyłam, że chociaż w tej kwestii Dumas nie zawiedzie, no ale nawet to mu nie pykło.  Natomiast główny przeciwnik naszych bohaterów, mimo że jest dość interesujący, jednocześnie nadal jest równie jednowymiarowy, jak w zasadzie wszystko w tej powieści. Jego jedynym promotorem jest zemsta na naszych bohaterach, został pokazany jednoznacznie, jako człowiek zły i okrutny. Nie pozostawiono mu żadnych odcieni szarości. Po prostu gość jest zły, koniec. Amen.

A co do Anny Austriaczki... Matko i córko, jaką ja miałam ochotę tę babę udusić! Albo dać do przeczytania jakieś pismo oświeceniowe... Przynajmniej wiadomo po kim Król-Słońce miał te ciągutki do absolutyzmu (przynajmniej w wersji rzeczywistości opisanej przez Dumasa).

W zasadzie jedyną postacią, którą w całej tej powieści naprawdę polubiłam był Raul, który niestety został potraktowany po macoszemu. A szkoda, bo wydaje mi się, że jego przygody byłyby o wiele ciekawsze niż losy D'Artagnana i spółki.

Za najciekawszy wątek w całej powieści uznaję jednak przygody naszych przyjaciół w Anglii, gdzie starali się pomóc Karolowi I. Niestety, bardzo dobrze (jak na gimnazjum) znam historię rewolucji angielskiej i od początku wiedziałam jak to się skończy, ale i tak z zapartym tchem czytałam o nowych pomysłach dotyczących ratowania Stuarta.

Reasumując: czytać czy nie czytać? Ciężko jest mi to jednoznacznie określić. Zdaję sobie sprawę z tego, że większość ludzi, którzy pokochali Trzech muszkieterów za cudowne przygody, intrygi i charyzmatycznych bohaterów typu Richelieu W dwadzieścia lat później może tylko rozczarować. Jednakże mimo tych wszystkich moich wywodów na temat bohaterów, akcji itd. przyznaję się bez bicia - powieść ta mnie naprawdę urzekła. Nie chcę, więc jednoznacznie Wam powiedzieć „Tak, czytajcie” albo „Nie, szkoda czasu”. Chyba musicie się przekonać sami - jeśli macie chrapkę i ochotę na dalsze przygody muszkieterów, to przeczytajcie pierwszych pięćdziesiąt stron tej powieści. Jak Wam się nie spodoba, to, uwierzcie mi, nie warto czytać dalej. Jeśli z kolei tak jak ja złapiecie ten klimat i będziecie chcieli dalej się przedzierać, to super, miłej lektury.

TRZEJ MUSZKIETEROWIE

„Trzej muszkieterowie” | „W 20 lat później” | „Wicehrabia de Bragelonne”