Na wstępie wypada wspomnieć o tym jak ta książka została wydana. Będę szczera. Sama okładka mnie naprawdę zachwyca - najchętniej oprawiłabym ją w ramkę i powiesiła nad kominkiem. Jednakże te rysunki w środku albo te strony charakteryzowane na bloga dla mnie były kiczowate. Podobnie jak czcionka wykorzystana w powieści. Ogólnie środek książki kojarzy mi się raczej ze średniawą młodzieżówką skierowaną bardziej do jedenasto / dwunastolatek. A po Silver raczej osoby w tym wieku czytać chyba nie powinny...

No dobra, graficzną część książki już omówiliśmy, teraz czas przejść do samej historii.
Silver. Pierwsza księga snów to powieść, która praktycznie czyta się sama. Serio. Styl Gier jest lekki, przyjemny, zabawny i, co najważniejsze, wciąga. Czytelnik jest pod stuprocentowym urokiem historii opowiadanej w tej książce i po prostu ją łyka. Człowiek nawet się nie zastanawia nad tym, ile razy wcześniej spotkał się z czymś podobnym ani nad tym, jak wiele stereotypów zostaje w tej powieści ukazanych - po prostu przez nią leci.

Książkę najlepiej opisuje słowo czarująca. Bo w sumie ani historia nie jest nie wiadomo jak pasjonująca, a bohaterowie są do bólu stereotypowi. A co jest najlepsze? Człowiek w trakcie lektury tego zwyczajnie nie zauważa. Sama byłam tak zafascynowana tym światem i przygodami głównej bohaterki, że łyknęłam Silver. Pierwszą księgę snów w dwa dni, a gdyby nie fakt, że zaczęłam ją czytać wieczorem, pewnie przeczytałabym ją  w dzień. Dopiero teraz, gdy zasiadłam przed komputerem, żeby napisać recenzję, zadałam sobie sprawę, że w sumie historia nie jest wcale jakaś super-extra. Kojarzy mi się ona głównie z serialami i filmami Disney Channel. A mimo to ta powieść naprawdę skradła moje serce.

Kolejnym zasadniczym plusem Silver. Pierwszej księgi snów jest ta senna rzeczywistość, którą nam zaserwowała pani Gier. I chociaż osobiście wolałabym mimo wszystko podróżować w czasie jak Gwen z jej poprzednich książek, to również z wielką chęcią znalazłabym się na tym tajemniczym korytarzu z mnóstwem różnorakich drzwi, prowadzących do snów innych ludzi. Jest to naprawdę ciekawy pomysł, choć chyba nie do końca oryginalny. Wydaje mi się, że motyw korytarza z wieloma drzwiami jako przejściami do innych światów, już się gdzieś pojawił, ale nie jestem pewna gdzie. Co nie zmienia faktu, że jestem przekonana, że już go gdzieś widziałam...

Kolejnym bardzo ciekawym zamysłem autorki jest blog prowadzony przez nijaką Secrety [nie jestem do końca pewna tego nicku - pisząc recenzję nie mam dostępu do książki], która publikuje na nim wszelkie ploteczki dotyczące życia uczniów. Ten wątek bardzo kojarzy mi się to z serialem Gossip Girl, którego co prawda nie oglądałam nigdy nałogowo, ale kilka odcinków widziałam i po opisach w internecie kojarzę, o czym on jest. Podoba mi się to, że nie wiemy kim ów blogerka (bądź na dobrą sprawę także bloger) jest, a jej tożsamość koniecznie chce odkryć młodsza siostra głównej bohaterki.

W ogóle bardzo podobają mi się rodzinne relacje przedstawione na kartach tejże powieści. Od tego jak się względem siebie zachowują Liv i Mia poprzez więzy łączące je z ich opiekunką oraz matką. Jednak muszę przyznać, że i tak najbardziej polubiłam Mię, która jest właśnie taką małą "detektywką", która zamierza bawić się w Sherlocka Holmesa. Kurcze, sama chciałabym mieć taką siostrę ;)
Na plus tej książki wychodzi też fakt, że Liv nie przeżywa zmiany szkoły jak większość bohaterek literackich. W końcu nieraz już przez to przechodziła i wie czym to pachnie. Jestem naprawdę wdzięczna autorce, że główna bohaterka nie zaczęła dramatyzować i rozwodzić się nad tym jak jej ciężko etc.

Bohaterowie są wyszczekani i intrygujący, ale też jak już pisałam bardzo płascy. Są to typowi nastolatkowie z jakiegoś amerykańskiego filmu. Ogólnie cała ta książka kojarzy mi się z amerykańskimi filmami, których akcja bazuje na młodzieży z ichniejszych odpowiedników naszych liceów. (Tak swoją drogą, za żadne skarby świata nie chciałabym do takiej szkoły chodzić 0.0). Z tym, że nie uznałabym tego za minus. Po prostu ten typ tak ma i tak jest dobrze.

Wątek romantyczny z Silver wcale mnie nie irytował, a przynajmniej nie tak mocno jak w teorii powinien. Był on bardzo wyrazisty i bardzo, ale to bardzo, słodki. Osobiście jednak uważam, że był on tutaj niepotrzebny. Naprawdę, wolałabym, żeby relacje Liv z "cudowną czwórką" ograniczyła się do przyjaźni. Byłoby to chyba bardziej realistyczne, a już na pewno oryginalniejsze.

Muszę się Wam jednak przyznać, że średnio podobał mi się wątek demoniczny z tejże powieści. Nie chcę się za bardzo nad nim rozdrabniać, żeby przypadkiem nie zdradzić Wam za dużo, ale moim zdaniem nie jest on do końca odpowiedni dla młodszych nastolatków. Po prostu troszkę obawiam się tego, że ktoś pod wpływem tej książki wpadnie na genialny sposób i zachce mu się wchodzić w świat mistyczny. Jestem zdania (i możecie się ze mnie śmiać), że nie ważne, czy w demony się wierzy, czy nie, lepiej się w tego typu rzeczy nie bawić.