Brandon Sanderson to zdecydowanie jeden z najpopularniejszych pisarzy fantasy ostatnich lat. Jego książki zbierają naprawdę całą masę pozytywnych opinii, a sam autor może się pochwalić rzeszami wiernych fanów. W Polsce jak na razie chyba jego najpopularniejszą serią pozostaje Archiwum burzowego światła, choć ja osobiście polubiłam Sandersona za jego trochę schematyczną powieść Stalowe Serce z cyklu Epicy. I do tej pory niestety nie miałam szansy / czasu by przeczytać jakąkolwiek inną książkę tego pana (Droga królów odstrasza mnie swoimi gabarytami...). A w związku z tym, że jak wszyscy doskonale zdajemy sobie sprawę jestem wyjątkową zakupoholiczką, gdy chodzi o książki, to czy kogokolwiek dziwi fakt, że widząc znajome nazwisko wśród nowości, bez zastanowienia nabyłam Elantris?... Czego w najmniejszym stopniu nie żałuję.

„ - Galladonie, pewnego dnia wyzbędziesz się się tego swojego zdecydowanego pesymizmu, a wstrząs sprawi, że Elantris zawali się do końca.  - Pesymizm? - spytał Galladon, gdy Raoden zaczął skradać się uliczką. - Pesymizm? Ze niby ja? Duladelczycy to najbardziej beztroscy, niefrasobliwi ludzie w Opelonie! Postrzegamy każdy dzień... sule? Nie waż się dochodzić, kiedy ja się bronię! ”

„ Ci, którzy najmniej mogą pozwolić sobie na ekstrawagancję, często wydają się być najbardziej zdecydowani roztrwonić wszystko, co im pozostało. ”

Fabuła wciąga, zaskakuje, trzyma w napięciu. Szczególnie pod koniec akcja nabiera takiego tempa, że ciężko usiedzieć na miejscu. Niemniej jedno trzeba Sandersonowi oddać - dobrze wie, kiedy należy zawalić czytelnika wydarzeniami, a kiedy dać mu chwilkę na uspokojenie. W Elantris mamy do czynienia z historią opowiadaną z trzech perspektyw: Raodena, Serene i Hrathena. Każdy z narratorów wnosi coś innego i w zasadzie opowiada swoją historię, która rzecz jasna momentami splata się z tymi opowiadanymi przez innych i wpływa na nie. Jedynym minusem tego zabiegu było to, że wiadomości będące zaskoczeniem dla jednego z bohaterów my już znaliśmy, bo wspomniał o nich inny.
Głównym motywem jest próba uratowania Arelonu i to nie tylko od wrogich wojska, ale głównie od jego króla. Dzięki temu do książki wkrada się spora dawka walk politycznych oraz intryg i przy okazji zaskakujące zwroty akcji. Był to o tyle ciekawy wątek, że wreszcie rewolucja przypominała coś co naprawdę mogłoby się wydarzyć, a nie „Ej, weźmy broń i obalmy tego starego, okrutnego pryka!”. Pojawia się też całkiem ciekawy wątek rywalizacji między dwoma głównymi tamtejszymi religiami, czyli Shu-Dereth i Shu-Korath. Osobiście dopatrzyłabym się tam kilku historycznych anolagii, ale w sumie po co to komu (a ja i tak przez ciągłe kucie na kuratora rzygam tematem).
Autor umiejętnie wplata też odpowiednią dawkę humoru, który momentami naprawdę sprawia, że robi nam się trochę weselej i mamy banana na twarzy.

Brandon Sanderson stworzył przewspaniały świat, w którym bez mała przepadłam na dłuuuugie godziny. Fascynowało mnie w nim wszystko: Elantris i to co doprowadziło do jego upadku, aony, seony (też bym takiego chciała!)... Z ogromną ciekawością wraz z bohaterami odkrywałam kolejne tajemnice, a im dalej w las tym było coraz bardziej intrygująco.

„ Nienawiść potrafi łączyć ludzi szybciej i bardziej skutecznie niż miłość i pobożność. ”

Jednak w największym stopniu moje serducho skradli bohaterowie. Oczywiście tutaj Raoden i Serene są moimi niekwestionowanymi faworytami. Młodzi ludzie, którzy przez cały czas do czegoś dążyli, inteligentni, zaradni... Bozie, tylko się rozpływać! Hrathen z kolei był bohaterem ciekawym, zdecydowanie przykuwającym uwagę, ale raczej nie budził sympatii. Według mnie, mimo że książę i księżniczka to cudowne postacie, to właśnie ten derethyjski kapłan był najlepszą postacią.
Niemniej wszyscy bohaterowie zasługują na laury. Od uroczej, małej Kaise go marudnego Galladona.

Na koniec warto jeszcze wspomnieć o cudownym wydaniu (tym najnowszym). Wszystko w nim jest tak piękne, że aż nie wiem od czego zacząć. Okładka już jest piękna, a te wklejki z mapkami to już po prostu raj dla książkoholika. Jak do tego dodamy robiące klimat rysunki aonów przy nowych rozdziałach wychodzi po prostu dzieło sztuki wydawniczej. Wypadałoby też wspomnieć, że z tyłu książki znajdziemy różne dodatki takie jak tekst o aonach napisany jako opracowanie naukowe jednego z Elantryjczyków czy sceny wycięte z książki opowiadające o bracie Raodena, który ostatecznie został z książki usunięty.

„ W ludzkiej naturze leży wiara, że inne miejsca i inne czasy są lepsze nić tu i teraz. ”

„Elantris” to zdecydowanie jedna z najlepszych powieści fantasy jaką czytałam. Może nie jest to arcydzieło na poziomie Władcy pierścieni, ale i tak jest to powieść wręcz rewelacyjna, zwłaszcza jak weźmiemy pod uwagę, że był to debiut autora. Udało mu się stworzyć ciekawą, refleksyjną książkę z ciekawymi postaciami, intrygami i fascynującym światem przedstawionym. Myślę też, że jest to pozycja w sam raz dla osób, które zaczynają dopiero przygodę z fantastyką.
 Szczerze polecam wszystkim :) 

W   P I G U Ł C E

AUTOR: Brandon Sanderson

TYTUŁ ORYGINAŁU: Elantris

TŁUMACZENIE: Anna Studniarek

DATA WYDANIA: 14 września 2016

LICZBA STRON: 660

WYDAWNICTWO MAG

CYKL: Elantris (tom 1)

OCENA: ★★★★★★★★★☆  9 / 10

• Wyzwania Czytam Fantastykę organizowanego przez Magiczny Świat Książek